Szary czytelnik

   Upalny lipcowy dzień dwutysięcznego dziewiątego roku, skwar lejący się z nieba, siedząc w swoim pokoju, oglądając telewizję odzyskuję wiarę w polskie seriale. Z tego i wielu innych powodów były to najlepsze wakacje w moim życiu. Możecie się śmiać, ale serial któremu poświęcony jest ten wpis w znacznym stopniu wpłynął na moje postrzeganie świata. http://i.wp.pl/a/f/film/org/62/36/0313662.jpg Serial „Dom” kręcono na przestrzeni lat 1980 – 2000, na światło dzienne wyszły cztery sezony, łącznie dwadzieścia pięć odcinków, dziewięćdziesiąt siedem minut każdy. W przybliżeniu czeka was ponad czterdzieści godzin serialu. Teraz nasuwa się pytanie czy to dużo? Akcja toczy się na przełomie lat 1945-1967. Dla porównania mam dwadzieścia lat, i zastanawiam się cze czterdzieści godzin wystarczyłoby by ukazać moje życie takim jakie jest. Te liczby mogą przerażać, dane zalatywać operami mydlanymi ale próżno szukać tu jakichkolwiek podobieństw do tasiemców znanych nam z telewizji. A więc c

 Dwunastu apostołów, dwanaście miesięcy, dwanaście cyfr na tarczy zegarka... Jeżeli kolejną dwunastką która przyszła wam na myśl jest film „Dwunastu gniewnych ludzi” z 1957 roku to znaczy ,że dobrze trafiliście. Jeżeli ten tytuł jest wam obcy to przygotujcie sobie wolne 136 minut. http://www.cyfraplus.pl/ms_galeria/fotobase/30980_c.jpg    Dwunastu gniewnych ludzi to film który, nie bez powodu zajmuje wysokie pozycje na portalach filmowych jak Filmweb. Na tym portalu zajmuje szóstą pozycję w rankingu światowym. Oczywiście nie ma co sugerować się czyjąś opinią, zwyczajnie o wiele lepiej jest wyrobić sobie własną. A więc do sedna: Co może być interesującego w filmie w którym akcja toczy się praktycznie w jednym pokoju a bohaterami są dwunastka rozmawiających mężczyzn? Tym razem bez wyprzedzania faktów. Fabuła dotyczy sprawy morderstwa. W pierwszej scenie widzimy końcówkę procesu, w którym sędzia zwraca się do ławy przysięgłych. Oznajmia ich ,że zgodnie z obowiązującym prawem w

   Urodziłem się w Łomży, uczyłem się w Łomży, na przekór wszystkim studiuję w Łomży. Nie pociągają mnie imprezy w akademikach, dojeżdżanie na uczelnię zatłoczonym tramwajem i życie wielkiego miasta. Rozumiem ludzi którzy chcą stąd wyjechać, nie ukrywam, że sam o tym myślałem. Być może w przyszłość dołączę do ich grona? Jednak mam swoje powody by zostać. W jednym z wpisów opisywałem powieść o tematyce wojennej na warszawskiej Pradze czyli „Boso ale w ostrogach” . Teraz pora na Łomżę. http://mmedia.w.bibliotece.pl/6/f/8/6f80ddb53fcb4012bdb82cf1e5cbbb00_a75e5f62ca36229becb07e55eddfd2c514991480-m1    Józef Stompor to urodzony 30 maja 1922, a zmarły 18 kwietnia1997 – polski pisarz, lekarz, żołnierz Armii krajowej i Batalionów Chłopskich, podpułkownik WP . Zazwyczaj pomijam takie informacje, ponieważ są one ogólnie dostępne i mało istotne. W tym wypadku jest jednak inaczej. Dokładny okres twórczości ma tu kluczowe znaczenie. Otóż Pan Stompor miał w momencie wybuchu II wojny światowe